tek damla yaş gelmedi gözümden
o malum mektuptan bu yana
sanmam ki görmüş olsun en yakın dostlar
gözüme yansıyan bir keder matlığı
eksilmedi esprilerim
çekilmedim
ne bir kuytuya ne bir köşeye
öyle soran bile olmadı derdim ne
varmadı kimse farkına yüreğimdeki acının
oysa unutmadım
ne içindeki mutluluğu ne rengini gözlerinin
bir koca gece
bakarken gözlerine dosdoğru gördüğüm
isterdim tutmayı elini şu an yine
bırakmamacasına
lakin yorgunum kaptan, bekleme beni
çok yorgunum şairin dediği gibi
hiç biri bana ait olmayan
belki aklımdan geçemeyecek denli ürkek
bir kamyon kaygı ve endişe hırpaladı
şimdi yorgun
belki korunmuş bunaltan tartışmalardan
konuşmalardan
lakin uzak aşktan
aklımdasın günde yüz kere
