Yorgun

 tek damla yaş gelmedi gözümden

o malum mektuptan bu yana

sanmam ki görmüş olsun en yakın dostlar

gözüme yansıyan bir keder matlığı

eksilmedi esprilerim

             çekilmedim 

ne bir kuytuya ne bir köşeye

öyle soran bile olmadı derdim ne

varmadı kimse farkına yüreğimdeki acının

oysa unutmadım 

ne içindeki mutluluğu ne rengini gözlerinin

            bir koca gece

bakarken gözlerine dosdoğru gördüğüm

isterdim tutmayı elini şu an yine

             bırakmamacasına 

lakin yorgunum kaptan, bekleme beni

çok yorgunum şairin dediği gibi

hiç biri bana ait olmayan

belki aklımdan geçemeyecek denli ürkek

bir kamyon kaygı ve endişe hırpaladı 

şimdi yorgun

belki korunmuş bunaltan tartışmalardan

            konuşmalardan

      lakin uzak aşktan 

aklımdasın günde yüz kere