Ayna

aynasız denemez elbette

ama kırık işte ezelden

akis yerine bir kirli tahta,

sırsız camsız boş çerçeve

görmek ne kelime halini

çoktan unuttu rengini

çaresiz sığınmış bir hayale

bilmez ne görür bakan kendine

sanki tek çirkin onun önünde

Metropol

hüzün dolanıyor sokaklarında

birde o hüznü anlamayanlar

kim bilir bu gün nerelerde

kökünden koparılan çiçekler

aman vermez, sınır tanımaz

bir iştahla geliyor yeniler

bir küçük yudumun yanına

katılan lakerdadan bihaber

Yaprak Dökümü

mevsim sonbahar

bekliyoruz nihayet

bir yaprak dökümü

güzün rahatlatan ilk günleri

çoktan kalmış ardımızda

kışın sert esen yelleri beklenen

apansız çıkan güneş

su yürütüyor yeniden…

ince dallara, kılcal damarlara

dökülmüyor yapraklar

vermiyor yol yeni doğumlara

bir sıkıntı var ki büyüyen

sözün ötesinde

Kül

ne kadar yer tutar,

kaç gram gelir,

kaç avuca sığar

küllerim…

yaksam bir torbada
doldurup yalnızlığımı,

döksem bir tabağa

ilk esintiyle

dağılırmıydı

bir pazar sabahı