Kim bilir hangi tarihten bu yana akar bu sular iki yaka arasında.
Dünden beri iki yaka arasında değil, köprü altından akıyor sular. Çoğu çirkin, yığınla apartman köprü altında mevziler oluşturmuş; ne bir mimik, ne bir ifade öylece bakıyor geçen teknelere. Betonun gri yüzü hoyratça giriyor hayatımıza.
Serin suların aktığı, tamda bu mevsimde erguvanların açtığı, sesiz ve güzel boğaz teslim olmuş suların üstünden akan trafiğin acımasız uğultusuna. Bağrından geçen teknelerden ve gerdanını kuşatan onlarca belki yüzlerce mekândan akıyor çığlık çığlığa bin bir çeşit gürültü. Bacalardan püsküren kükürtle beslenmiş suni bir sis öksürtüyor huzur almaya gelenleri.
Yazık, yenildik doymazlığımıza, tembelliğimize ve umarsız zevksizliğimize, duyarsızlığımıza…
Farklı cehennemlere bakar babalar ve oğullar. Anlatmak ne mümkün görünen kabusu sırt sırta, ama güvenle otururken. Engel olur roller ve modeller korkuları açığa vurmaya. Sevginin önüne geçer gururun soğuk nefesi.
Yağmur ve pus uykusunu getirmiş belli, açılmak istemiyor Zeynep. Güneşin gülen yüzü özlenen, an meselesi varması küllerin. Bazılarının ki gibi sopranonun külleri değil korkutan, volkanın binlerce mil öteden ışığımızı kesen bulutları. Bir Pazar sabahı olsa keşke, gerinip rahat uykumuzda, yakıcı Akdeniz güneşini sırtımızda duysak; oysa pek uzak kendisi.
Bir Pazar sabahının mahmurluğu içinde gözden ve gönülden uzakta rastladım eski dostlara. Unutmadık elbet onları, ama sanki daha yakındaydı balık kokan küpeşteleri ve yanıltmıyorsa beni özlemlerim, daha renkliydi bordoları. Uzak kalıp bakamayınca gözlerimiz, solmuş renkleri, dökülmüş boyaları, geçmiş günlerin neşeli hayatları artık bir Pazar sabahı…
Çamaşır ipleri gerdik tarihle gün arasına, serdik afişleri çamaşır yerine. İki satır attık afişe yukarıya kültür, aşağıya başkent(i) diye. Çamaşır ipinin üstüne serilen afişten gayrı bir şey koymadık kültürün üstüne, götürdük başkenti bozkıra. Duyuyorum gülüyor birileri uzak batıda, üstelik katıla katıla...
