kendi gerçeğimden parsek parsek uzakta
güneşle dolu bir yalnızlık içindeyim
masmavi gökyüzünde tek bulut yok
yüreğimin karanlığı yüzümdeki gölgenin nedeni
akdenizin tuzu kadar çok ve yoğun dostlar
gelde anla susuzluğun verdiği bitkinliği
kolayına gelen rüzgarla dolu yelkenlerim
hükmedemeyişim rüzgara rotanın yokluğundan
yaz yağmuruyla ıslanan toprağın kokusu - ki çocukluğumdan aklımdadır - burnumda
keyif alamıyorum koyamadığımdan noktayı eskiye
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder